- Οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, είναι καταλυτικός όρος για την άσκηση τους εκπαιδευτικού έργου α) όσον αφορά τις σχέσεις καθεαυτές, τον μισθό, το ωράριο κοκ και β) όσον αφορά το «αντικείμενο εργασίας», δηλαδή την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία, το περιεχόμενο του σχολείου και του εκπαιδευτικού έργου.
- Όσον αφορά το α: από τον Φεβρουάριο του 2010, με το πρόγραμμα σταθερότητας, έως και σήμερα με τα μνημόνια 1, 2, 3 οι όροι αυτοί έχουν τροποποιηθεί δραματικά, καθώς έχουμε μια σειρά αλλαγές σε:
α) μισθούς: περικοπές σε επιδόματα και 13ο-14ο μισθό, απλήρωτες αποζημιώσεις, αλλά και σχεδιασμοί για νέο μισθολόγιο με σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας/αξιολόγησης.
β) ασφάλιση: Αύξηση των ορίων ηλικίας, μείωση των συντάξεων, ταμεία στα όρια της κατάρρευσης και με αδυναμία να πληρώσουν ΕΦΑΠΑΞ και υποχρεώσεις τους.
γ) Προσλήψεις: Η αρχική κυβερνητική δέσμευση για εξαίρεση της εκπαίδευσης από το 5:1 (το οποίο θα γίνει 7:1), δεν φαίνεται να υλοποιείται, καθώς την προηγούμενη χρονιά εφαρμόστηκε το 2:1 και για φέτος η κα Χριστοφιλοπούλου έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι το «πλεονάζον» προσωπικό, που θα προκύψει από συγχωνεύσεις/περικοπές τμημάτων, θα καλύψει το κενό από όσους συνταξιοδοτηθούν.
δ) Οργανικές θέσεις, διάθεση ΠΥΣΔΕ κοκ: Οι πρόσφατοι «πειραματισμοί» για μαζικές διαθέσεις εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και οι μετακινήσεις από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ, κάνουν καθαρό ότι νομικές δυνατότητες που υπήρχαν και στο παρελθόν και ισχυροποιήθηκαν από τον νόμο 3848/2010, θα χρησιμοποιηθούν σαν απάντηση στις περικοπές και στις ελλείψεις προσωπικού.
ε) Διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Αναπληρωτής, αναπληρωτής ΑΜΩ, αναπληρωτής ΕΣΠΑ, εκπαιδευτικός σε πάνω από 2 σχολεία, σε 2 βαθμίδες, διάθεση ΠΥΣΔΕ, με οργανική, υπεράριθμος… Ο κατακερματισμός του εκπαιδευτικού, που καμία σχέση δεν έχει να κάνει με τις πραγματικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
στ) Ωράριο: Υποχρεωτικές υπερωρίες, αλλά και οι αυξανόμενες παρεμβάσεις της διοίκησης για «τήρηση του 8-2». Στην πρωτοβάθμια ήδη έχουμε καταστρατήγηση του ωραρίου με τους εκπαιδευτικούς που έχουν διατεθεί εκεί να δουλεύουν και στη ζώνη 14:00-16.15 και 21 ώρες ανεξαρτήτως προϋπηρεσίας.
ζ) καθηκοντολόγια, αξιολόγηση, φόρμες συμπλήρωσης και δημιουργία μιας «κοινής γνώμης» που θεωρεί αποδεκτό τον έλεγχο του εκπαιδευτικού από κάθε εξωθεσμικό και μη-επιστημονικό παράγοντα (γονείς, αγορά, χορηγοί κοκ).
- Το κυριότερο. Η αίσθηση ανασφάλειας και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Όλα θεωρούνται ανοικτά. Να πέσουν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, ακόμα και να μην πάρουμε σύνταξη, να μην πάρουμε το ΕΦΑΠΑΞ, να πάμε στις 24 ή στις 28 ώρες διδακτικό ωράριο και 08:00-16:00 εργασιακό ωράριο, να αμφισβητηθεί η μονιμότητα μέσω της αξιολόγησης, αλλά ακόμα και μέσω της απώλειας οργανικών θέσεων και των υπεραριθμιών, να γίνουμε υπάλληλοι στους Δήμους μέσω του Καλλικράτη! Είτε από κυβερνητικά στελέχη είτε από δημοσιογραφικά χείλη είτε από συνδικαλιστικά στελέχη διοχετεύονται διαρροές ή «διαρροές» που στόχο έχουν να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι κάθε κατάκτηση και δικαίωμα είναι υπό αναίρεση.
- Τις αλλαγές αυτές δεν μπορούμε παρά να τις δούμε στο συνολικό πλαίσιο ανατροπής των εργασιακών δικαιωμάτων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, των συλλογικών συμβάσεων. Δεν αποτελούν μια καταιγίδα στην εκπαίδευση, αλλά έχουν να κάνουν με μια συνολικά νέα ρύθμιση της κοινωνίας και των εργαζομένων που απαιτεί λιγότερο κράτος, λειτουργία του με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και επέκταση της ιδιωτικής σε βάρος της δημόσιας σφαίρας.
- Είναι αναμφισβήτητο ότι η οικονομική κρίση αλλάζει τα πάντα. Ένα νέο κράτος θα δώσει την θέση του στο παλιό, ένα νέο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο θα αντικαταστήσει το παλιό. Το ερώτημα βέβαια είναι σε ποια κατεύθυνση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες τα δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες είναι υπό αναίρεση.
- Οι ανατροπές στο εργασιακό τοπίο στην εκπαίδευση δεν είναι γέννημα της οικονομικής κρίσης. Η κρίση λειτουργεί σαν καταλύτης στην ανατροπή του, σαν πλαίσιο για την διαμόρφωση του νέου μοντέλου. Οι σχεδιασμοί προϋπήρχαν και στοιχεία τους εμφανίζονται στη Λευκή Βίβλο της Ε.Ε., στις συνθήκες της Μπολόνια, της Σορβόνης, της Λισαβόνας και είχαν ήδη να αρχίσει να εφαρμόζονται με τους νόμους Αρσένη αλλά και πιο πριν, με τους νόμους Γιανάκκου, με τους νόμους για αξιολόγηση.
- Ήδη μια δεκαετία πριν, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισσαβόνας (Μάρτιος 2000) καθόρισε ως κύριο στόχο της ΕΕ την κατάκτηση της «Κοινωνίας της Γνώσης», σαν κύριο μέσο επίτευξης της ανταγωνιστικότητάς της έναντι των άλλων κέντρων. Ταυτόχρονα κήρυξε τους τέσσερις πυλώνες της στρατηγικής της για την απασχόληση (απασχολησιμότητα, επιχειρηματικότητα, προσαρμοστικότητα, ισότητα ευκαιριών) και μαζί μ’ αυτούς την ανάγκη επεξεργασίας κοινών ευρωπαϊκών εκπαιδευτικών πολιτικών με επιδίωξη το μετασχηματισμό των εκπαιδευτικών συστημάτων ώστε να αποτελέσουν τη βάση της «νέας οικονομίας», αλλά και για να εξασφαλίσουν τη μέγιστη κοινωνική συναίνεση σ’ αυτήν. Αλλά και πιο πριν « Η μαζική παραγωγή φθίνει προς όφελος μιας περισσότερο πολύμορφης παραγωγής. Η μακρόχρονη τάση για ανάπτυξη μόνιμης μισθωτής εργασίας, πλήρους απασχόλησης και απροσδιόριστης διάρκειας , δηλαδή, δείχνει να ανατρέπεται» (Λευκό Βιβλίο για την εκπαίδευση και την κατάρτιση, σελ. 7, Βρυξέλλες 29.11.95)
- Οι όροι εργασίας του εκπαιδευτικού όμως αλλάζουν καθώς τροποποιείται και το περιεχόμενο της εκπαιδευτικής διαδικασίας και του ρόλου του εκπαιδευτικού. Πιο συγκεκριμένα ο Ρόναλντ Γκας, σύμβουλος του ΟΟΣΑ την δεκαετία 90 σε εκπαιδευτικά θέματα, αναφέρει:
«… ως πριν από λίγες δεκαετίες η βασική εκπαίδευση και τα προσόντα καθόριζαν τη θέση του καθενός στην κοινωνία περίπου για όλη του τη ζωή. Σήμερα όμως, όχι μόνο οι μηχανές (το φυσικό κεφάλαιο) αλλά και τα άτομα (το ανθρώπινο κεφάλαιο) μπορούν να καταστούν απαρχαιωμένα… Η βιομηχανία γνωρίζει ότι οι συνεχιζόμενες τεχνολογικές αλλαγές και τα συνεχώς μετατοπιζόμενα συγκριτικά πλεονεκτήματα στο παγκόσμιο εμπόριο σημαίνουν πως τα άτομα θα πρέπει να μεταβάλλουν τις ικανότητες και τα προσόντα στην εργασία τους. Έτσι, ο σκοπός του σχολείου δεν θα είναι πλέον να παράσχει ένα τελικό προϊόν για τη βιομηχανία»
- Άρα ο εκπαιδευτικός είναι διαρκώς υπό αναίρεση σαν ρόλος (απαρχαιωμένος σύμφωνα με τα κείμενα της ΕΕ), μιας και «τα άτομα θα πρέπει να μεταβάλλουν τις ικανότητες και τα προσόντα στην εργασία τους». Τα παραπάνω δεν είναι θεωρητικές διαπιστώσεις. Είναι πραγματικότητες πια στο απαξιωμένο σχολείο και στον απαξιωμένο εκπαιδευτικό. Το σχολείο και η γνώση σήμερα δεν αποτελούν κοινωνικές αξίες. Είναι πρόσκαιρα εργαλεία αμφίβολης χρησιμότητας με την θετικιστική άποψη. Οι συχνά εμφανιζόμενες απορίες των μαθητών «που θα μου χρησιμεύσει αυτό» και «γιατί να πάω σχολείο», επηρεάζουν τον εκπαιδευτικό δραματικά στην καθημερινότητά του! Η ίδια η αμφισβήτηση της αξίας της γνώσης και ο προσανατολισμός στην απόκτηση δεξιοτήτων αμφισβητεί και το εργασιακό περιεχόμενο του εκπαιδευτικού.
- Ο εκπαιδευτικός επηρεάζεται όμως και από την απόσυρση του κοινωνικού κράτους από την εκπαίδευση και η λειτουργία του, όλο και πιο πολύ, με όρους αγοράς. Το ερώτημα «μαθαίνουν οι μαθητές μου γράμματα», αντικαθίσταται από τα «κάνω ελκυστικό το μάθημά μου», «γίνεται γνωστό το σχολείο μου;», «είμαι καινοτόμος και ανταποδοτικός στις μεθόδους μου» και άλλα τέτοια. Το εκπαιδευτικό προϊόν αντιμετωπίζεται πια σαν αγοραίο εμπόρευμα που πρέπει να αξιολογείται και να μπαίνει σε νόρμες με όρους κατανάλωσης, μάρκετινγκ, προσφοράς και ζήτησης… Η νέα σχεδιαζόμενη δομή του λυκείου, με τα πολλά επιλεγόμενα μαθήματα υπακούει σε αυτήν την λογική.
- Δεν ζούμε μόνο στην εποχή της κρίσης. Ζούμε και στην εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων και της έκρηξης της τεχνολογίας, της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας και την ασύλληπτη παραγωγή πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο, από τα εκατομμύρια των εργαζόμενων σ΄ όλο τον κόσμο. Αυτή η πραγματικότητα θα μπορούσε, περισσότερο από ποτέ, να οδηγήσει στην αποφασιστική βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, σ΄ όλο τον κόσμο με την μείωση του χρόνου εργασίας και τη δημιουργικότερη δουλειά με αύξηση των αποδοχών και αύξηση του ελεύθερου χρόνου, με ελεύθερη πρόσβαση σ’ όλα τα πεδία της γνώσης για κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις, με την υποταγή της παραγωγής και της επιστήμης στις ανθρώπινες ανάγκες.
- Η παραγωγικότητα έχει αυξηθεί, αλλά αντί να δουλεύουν λιγότερο οι εργαζόμενοι, δουλεύουν περισσότερο. Αντί να πέφτουν τα όρια συνταξιοδότησης, ανεβαίνουν. Αντί να ανεβαίνουν οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο, πέφτουν. Αντί να ορθολογικοποιείται η παραγωγή με τα σύγχρονα μέσα διαδικασιών και ελέγχου, γίνεται πιο άναρχη με εκατομμύρια ανθρώπους έξω από την παραγωγική διαδικασία και εκατομμύρια φτωχούς. Αλλά νόμος στην σημερινή παραγωγική διαδικασία δεν είναι η λογική, αλλά το κέρδος. Στην προσπάθεια που γίνεται να συγκροτηθούν τα χαρακτηριστικά της νέας εργατικής δύναμης - εργασιακής ικανότητας, που χρειάζονται για την παραγωγή κέρδους, αλλά και την εξασφάλιση της διατήρησης του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου, το πεδίο της εκπαίδευσης αναδεικνύεται σε στρατηγικό. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι οδηγίες της ΕΕ και οι προσπάθειες ενοποίησης και εννιαιοποίησης του εργασιακού μοντέλου αλλά και των εκπαιδευτικών συστημάτων. Αυτές τις κατευθύνσεις κάνουν πράξη με καταιγιστικό ρυθμό το μνημόνιο και οι σαρωτικές αλλαγές που επιδιώκουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου μέσα στην κρίση.
- Η διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας και ενός θετικού πλαισίου άσκησης του εκπαιδευτικού έργου, συνδυάζεται με τον αγώνα όλων των εργαζομένων για ανατροπή των πολιτικών του μνημονίου και των κατευθύνσεων ΕΕ-ΔΝΤ και κυβέρνησης για το σχολείο της αγοράς, των δεξιοτήτων και εν τέλει της αμάθειας. Ζούμε σε εποχή σαρωτικών αλλαγών και οι επί μέρους παρεμβάσεις δεν μπορούν να καλύψουν τα συντρίμμια που θα αφήνουν πίσω τους αυτές οι πολιτικές.
- Το κείμενο που κατατέθηκε από την «επιστημονική ομάδα εργασίας Β1» (η οποία λειτούργησε πρόχειρα– λίαν επιεικώς) με θέμα Διαδικασίες πρόσληψης/διορισμού – εργασιακές σχέσεις – μισθολογικά και ασφαλιστικά είναι σε εντελώς λαθεμένη, φιλοκυβερνητική, φιλομνημονιακή κατεύθυνση. Πιο συγκεκριμένα:
- Για το σύστημα διορισμών χειροκροτεί τον πρόσφατο νόμο Διαμαντοπούλου 3848/2010, αφού «ο διορισμός των εκπαιδευτικών θα πρέπει να γίνεται με ένα και μοναδικό πίνακα, ο οποίος θα συντάσσεται με βάση όχι μόνο τη βαθμολογία από το διαγωνισμό αλλά και κριτήρια εκπαιδευτικά και επιστημονικά, όπως η εκπαιδευτική εμπειρία, ο βαθμός πτυχίου, ο βαθμός πιστοποιητικού παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας, οι μεταπτυχιακές σπουδές, η γνώση ξένων γλωσσών κ.ά.». Για τις εργασιακές σχέσεις δεν λέει κουβέντα για τις εργασιακές σχέσεις «αναπληρωτές ΑΜΩ» και «αναπληρωτές ΕΣΠΑ», δεν αναφέρει την αναγκαιότητα κατάργησής τους, την ίδια στιγμή που η εργασιακή σχέση μέσω ΕΣΠΑ είναι από τις πιο σοβαρές εξελίξεις στη δημόσια εκπαίδευση. Θα αποτελέσει πιλότο όχι μόνο για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, αλλά και συνολικά για το δημόσιο τομέα.
- Το κομμάτι των οικονομικών, ζήτημα ιδιαίτερα καυτό στις σημερινές συνθήκες που είμαστε σε αναμονή του νέου μισθολογίου είναι σε ανοικτά φιλομνημονιακή κατεύθυνση!!!
- Ενώ είναι γνωστό ότι στην διευρυμένη Ε.Ε. των 27 οι μισθοί συμπιέζονται και λόγω εισόδου των τελευταίων χωρών, ο μέσος μισθός έχει μειωθεί δραματικά, το κείμενο αναφέρει «Η εξάλειψη των μισθολογικών διαφορών και ανισοτήτων σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους εκπαιδευτικούς, που έχουν τα ίδια τυπικά και ουσιαστικά προσόντα, πρέπει να αποτελεί κεντρικό στόχο.»
- Ενώ είναι γνωστό ότι, οδηγούμαστε σε «απλοποίηση του συστήματος αμοιβών, συμπεριλαμβανομένων και των επιδομάτων», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το νέο Μνημόνιο στις σελίδες 82-83. Ενώ είναι γνωστό ότι το νέο Μνημόνιο μιλά για «καθιέρωση εξειδικευμένων συστημάτων μισθολογικής εξέλιξης για υπαλλήλους με αυξημένη παραγωγικότητα...». Δηλαδή, απλά, σύνδεση μισθού – παραγωγικότητας, ατομικό μισθολόγιο, τέλος το συλλογικό μισθολόγιο. Ενώ είναι γνωστό ότι στο νέο σύμφωνο για το ευρώ που προωθείται αναφέρεται «η σύνδεση μισθού παραγωγικότητας και στον δημόσιο τομέα» σαν στοιχείο που θα αποφασίζεται πλέον στις Βρυξέλλες. Ενώ όλοι γνωρίζουν ότι επίκειται σύνδεση του μισθού μας με την αξιολόγηση και ενώ το συνδικάτο έχει αντίθετη θέση, το κείμενο της ομάδας εργασίας δεν βρίσκει να πει μια λέξη γι’ αυτό. Το αντίθετο, «Στοχεύουμε, ειδικότερα, σε ένα μισθολόγιο που θα ενσωματώνει τα επιδόματα και θα αυξάνει σημαντικά τους βασικούς μισθούς. Αλλαγή της δομής του μισθολογίου με άνοιγμα των εσωτερικών – εξωτερικών σχέσεων που θα λαμβάνει υπόψη τα προσόντα, τα καθήκοντα, τις ιδιαιτερότητες του προσφερόμενου έργου.». Συνάδελφοι, ο βασικός μισθός θα αυξηθεί αφού θα μπουν κάποια επιδόματα μέσα, αλλά ο συνολικός μεικτά και καθαρά θα μειωθεί! Και το ξέρετε καλά. Όμως το συνδικάτο δεν πρέπει να γίνει συμβουλευτικό όργανο για την εφαρμογή των μνημονίων ΕΕ-ΔΝΤ. Οι θέσεις αυτές εκεί το ωθούν. Πρέπει να γίνει εργαλείο οργάνωσης και ενότητας των εργαζομένων.
- Βασικές κατευθύνσεις μιας πολιτικής για το οικονομικό:
- Ανατροπή του μνημονίου. Να μην επικυρωθεί το σύμφωνο για το ευρώ! Χωρίς αυτά θα βλέπουμε το εισόδημά μας να κατρακυλάει, όταν το μνημόνιο μιλάει ξεκάθαρα για πολλά δις από «εξοικονόμηση» από την μισθολογική δαπάνη.
- Όχι στο νέο μισθολόγιο. Όχι στο ατομικό μισθολόγιο και στην λογική της αξιολόγησης/ανταποδοτικότητας και στην σύνδεσή τους με τον μισθό.
- Κοινός αγώνας με όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, με όλους τους εργαζόμενους για πραγματικές αυξήσεις ώστε να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας.
- Επιστροφή όσων μας αφαίρεσε το μνημόνιο. (13ος-14ος, επιδόματα, ΦΠΑ κλπ).
- Κανένας διάλογος με την κυβέρνηση, για το νέο μισθολόγιο, που μας στοχοποιεί και μας εμπαίζει συστηματικά.
- Στο τμήμα για τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, πάλι απουσιάζει το κύριο και το κείμενο αναφέρει κάποια πράγματα, σαν να μην έχει ξεθεμελιωθεί το σύστημα ασφάλισης, από τις πολιτικές της κυβέρνησης.
Το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» απουσιάζει πλήρως, ενώ απουσιάζει εντελώς και η καταγγελία της ευέλικτης απασχόλησης, σαν βασικό αίτιο για την κατάρρευση των ταμείων.
- Από το κείμενο λείπουν (όχι τυχαία) όλα τα καυτά θέματα που θα ανοίξει η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα. Δεν έχουμε όμως ανάγκη από ένα εκπαιδευτικό συνέδριο που θα γενικολογεί, ενίοτε και φιλομνημονιακά, και δεν θα εξοπλίζει με μάχιμα επιχειρήματα το κίνημα και το συνδικάτο γι’ αυτά που έρχονται. Και εδώ υπάρχουν συγκεκριμένες ερωτήσεις:
- Ποια η θέση μας για το προσωπικό που «θα πλεονάσει», με βάση τις συγχωνεύσεις και τα 27άρια-28άρια τμήματα; Λέμε όχι σε καμία μετάταξη, απόσπαση, μετακίνηση σε άλλη περιφέρεια ή βαθμίδα εκπαίδευσης; Υπάρχει ήδη η αρνητική εμπειρία των 900 συναδέλφων που μετακινήθηκαν στην πρωτοβάθμια την χρονιά αυτή και έμειναν μόνοι τους, χωρίς ουσιαστική στήριξη του συνδικάτου.
- Ποια η θέση μας για τα ολοήμερα σχολεία και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών μέσα σ’ αυτά; Ποια είναι η θέση μας για το εργασιακό και το διδακτικό ωράριο; Έχουμε σαν βασική γραμμή το καμία επιμήκυνση-χειροτέρευση του ωραρίου;
- Γνωρίζουμε ότι το μνημόνιο μιλάει για μείωση των δημοσίων υπαλλήλων. Γνωρίζουμε ότι οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί που θα βρεθούν σε καθεστώς «διάθεση στο ΠΥΣΔΕ», θα είναι μετέωροι νομικά γύρω από το θέμα της μονιμότητας με βάση το Σύνταγμα. Γιατί δεν ζητάμε απ’ όλους τους αιρετούς να παλέψουν, καταρχήν, για να πάρουν οργανική όλοι οι συνάδελφοι; (αυτό έχει γίνει σε κάποιες περιπτώσεις-πχ Χανιά).
- Το σχέδιο για το «νέο Λύκειο», που ακούγαμε καιρό και πρόσφατα έδωσε στην δημοσιότητα το Υπουργείο, πετάει έξω από το Λύκειο μια σειρά ειδικότητες. Ποια η τύχη τους; Το συνδικάτο δεν πρέπει να έχει θέση «καμία υποχρεωτική μετάταξη, καμία υποχρεωτική απόσπαση»;
- Σχετικά με τις επιπτώσεις των αλλαγών στο περιεχόμενο και στη δομή του σχολείου αλλά και του εκπαιδευτικού έργου δεν πρέπει να μιλήσουμε ξεκάθαρα; Το σχολείο των δεξιοτήτων, των καινοτομιών και της αγοράς, θέλει τον εκπαιδευτικό manager για να μαζεύει χορηγούς, θέλει τον εκπαιδευτικό διαρκώς επιμορφούμενο για τις νέες εκπαιδευτικές «καινοτομίες», θέλει τον εκπαιδευτικό γρανάζι σε μια απίστευτη γραφειοκρατία σε έντυπα και διαδικασίες μέτρησης, αξιολόγησης, κατάταξης. Θέλει τον εκπαιδευτικό παιδονόμο σε 28άρια-30άρια τμήματα.
- Όχι στον εκπαιδευτικό manager – έξω οι χορηγοί από τα σχολεία
- Όχι στην αξιολόγηση
- Καμία επιμόρφωση όταν είναι κλειστά τα σχολεία. Καμία επιμόρφωση έξω από το ωράριο του σχολείου.
- Ουσιαστική στήριξη του εκπαιδευτικού. Ψυχολόγοι και Κοινωνικοί Λειτουργοί στα σχολεία, όχι στο στοίβαγμα μαθητών μέσα στο τμήμα, να θεσμοθετηθεί μέγιστος αριθμός μαθητών ανά τμήμα οι 25 μαθητές.
- Ο συντονιστής της ομάδας και στέλεχος της ΠΑΣΚ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ δεν λειτούργησε «πρόχειρα» την ομάδα από αμέλεια. Κι όταν λέω «πρόχειρα», εννοώ ότι δεν φρόντισε να διασφαλίσει την ουσιαστική συζήτηση και χρόνο για ανταλλαγή και σύνθεση απόψεων (ειδοποιήσεις και κείμενα την τελευταία στιγμή). Το χειρότερο όμως μου αρνήθηκε το δικαίωμά μου να καταθέσω μειοψηφικό κείμενο, σαν μέλος της ομάδας Β1. Αλλά είπαμε ίσως δεν ήταν στόχος η σύνθεση των απόψεων. Και εξάλλου, που να συνθέσεις το μνημόνιο με μια κατεύθυνση υπεράσπισης των εργαζομένων...
Δημήτρης Μητρόπουλος, ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλος της ομάδας εργασίας Β1
