ΕΙΣΗΓΗΣΗ
Για το 9ο Εκπαιδευτικό Συνέδριο της ΟΛΜΕ
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Η ζοφερή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε στον τομέα της οικονομίας, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και η μεγάλη κρίση του πολιτικού συστήματος, βρήκε το συνδικαλιστικό κίνημα στη χειρότερή του φάση. Φαίνεται να πληρώνει το τίμημα και μαζί μ’ αυτό και οι εργαζόμενοι της γενικότερης και πολύπλευρης κρίσης αξιών, θεσμών, εκπροσώπησης.
Είναι αναμφισβήτητο ότι μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας θεωρεί το Σ.Κ. και τους συνδικαλιστές αναξιόπιστους , ιδιοτελείς, ακόμη και τεμπέληδες. Επίσης , κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι για τη δομική κρίση που διέρχεται σήμερα το ΣΚ δεν ευθύνονται μόνο οι σημερινές οικονομικές και πολιτικές .συνθήκες αλλά και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, οι οποίοι το οδήγησαν στην κρίση ταυτότητας , αξιοπιστίας, ανεπάρκειας.
Η λογική της συνδιαχείρισης και της συνδιοίκησης από μεγάλη μερίδα των συνδικαλιστών, καθώς και η ιδιοτέλεια και το κυνήγι αξιωμάτων απόδόμησαν τον κινηματικό χαρακτήρα του ΣΚ, το ξέκοψαν από τη βάση και τους πραγματικούς του στόχους, το ευτέλισαν .
Εμείς οι συνδικαλιστές, αφού παραδεχτούμε το πρόβλημα χωρίς αλαζονεία, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, για να μπορέσουμε να φανούμε αντάξιοι των αρχών μας και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων . Στόχος μας πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα η ανατροπή της κατεστημένης νοοτροπίας, της λογικής των πελατειακών σχέσεων, των μικροσυμφερόντων, της συνδιαχείρισης. Αφού κάνουμε την αυτοκριτική μας , πρέπει να στραφούμε στη βάση, να διαμορφώσουμε εκ νέου πλαίσιο αρχών, αγώνων και διεκδικήσεων με κινηματική λογική , με συσπείρωση και συμμετοχή, για να μπορέσουμε να αντιπαλέψουμε τις οικονομικές συνθήκες που διαμορφώνονται και να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα μας .
Θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την ξύλινη γλώσσα, να αναζητήσουμε τις πραγματικές ανάγκες της βάσης , διατηρώντας τις αρχές μας , να συζητήσουμε με το συνάδελφο, να ανακαλύψουμε κοινά σημεία πάνω στα οποία θα στηρίξουμε τις θέσεις μας, με βασικό στόχο τη συσπείρωση , την κοινή δράση , την εμψύχωση.
Θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε νέες προτάσεις για δράσεις και αγώνες , χωρίς στεγανά και προκαταλήψεις , επικεντρωμένοι στις ανάγκες των καιρών. Δεν υπάρχει περιθώριο για αποκλεισμούς και απορρίψεις . Καλούμαστε να
προσαρμόσουμε τις πρακτικές μας στα νέα δεδομένα, να σχεδιάσουμε δράσεις, όχι μόνο στενά κλαδικές και συντεχνιακές , να συντονίσουμε επιτυχώς τους αγώνες, να συσπειρώσουμε τους εργαζόμενους, να πείσουμε ότι δεν «είμαστε όλοι ίδιοι» και ότι δεν θα τους απογοητεύσουμε.
Αυτό που λείπει από το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι οι αρχές και το σχέδιο, αλλά ο ενδεδειγμένος τρόπος και οι πρακτικές που θα αναδείξουν τις αρχές του, θα μπορέσουν να τις μεταλαμπαδεύσουν προς τη βάση και την κοινωνία και θα κάνουν το σχεδιασμό του πιο αποτελεσματικό. Τώρα που το Σ.Κ. περνά την πιο σοβαρή κρίση του στην πορεία του, είναι η κατάλληλη στιγμή να αναζητήσουμε νέους τρόπους και δρόμους επικοινωνίας με τους εργαζόμενους, αφού πρώτα καταγράψουμε τις ανάγκες τους, καθώς επίσης και τις απαιτήσεις των καιρών.
Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ, οι εργαζόμενοι χρειάζονται μια ισχυρή και σταθερή εκπροσώπηση , που θα πρέπει όμως πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να τους πείσει για τις προθέσεις της. Είναι μάταιο να πιστεύουμε ότι με την ίδια νοοτροπία και τις ίδιες πρακτικές θα επιτευχθούν οι στόχοι και θα έχει αποτελεσματικότητα ο σχεδιασμός του Σ.Κ.
Έχουμε ευθύνη ,όσοι εμπλεκόμαστε , να δώσουμε στο Σ.Κ τη χαμένη του αξιοπιστία, να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο του, να συντονίσουμε τις αγωνιστικές δράσεις, να συμπορευτούμε με άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις, με γνώμονα πάντα το συμφέρον των εργαζόμενων.
ΕΥΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
